कधी भीतीच्या प्रदेशात
एक करांगुली आहे
सतात माइया हातात,
पापणीच्या पंखात
हळूच नीज भरताना
उबेचे हात आठवतात
तसेच थौपतात राहताना
ड़ाळे हाते जन्मता
पण तुम्ही दिलीत दृष्टी
कविथतेतूण झरु लागली
रंगमयी सृष्टी
कैरीचा अंबटपणा
अंब्याचा गोड़वा
तुम्हीच शिकवलत
जिवन फळ आनंदानं
चाखायला
पंखातही बळ यायच होत तेव्हा
इवल्याश्या चोचीत भरवायचा चारा
पंखात बळ येताना,भूर्रकन उड़ून जाताना
भरून आलेल्या मनातल्या त्या मुक्या भावना..
पंखात बळ देणारे
पंखच जेव्हा जखमी झाले
आभाळच फाटून
इवल्या पिल्लांच्या अंगावर आले
परमेशवराच्या अगाध करुणेचे
प्रत्यंतरच मिळाले
सावित्रीच्या पुण्याइने
संकाट सारे टळले
अजूनही रस्त्या मधून
पावले जेव्हा अड़खळतात
हिच बोटे धीर देउन
चाली चाली करतात
तुम्ही दिलेल्या संस्कारांचा
कुणीही करावा हेवा
मनातल्या गाभार्यात
जपून ठेवलाय सारा ठेवा
आठवणींचा पारिजाती
पसरलाय सङा
किती हुंगावी?
किती ठेवावी पुजेला?
सांताच्या देशात
कधी भीतीच्या प्रदेशात
एक करांगुली आहे
सतात माइया हातात
-लीनता
No comments:
Post a Comment