कोरे क्षण

                                             माझ्या मनीच्या उंबरी
                                             शब्द येऊन थांबती

                                             जीवनीचे क्षण किती

                                             चित्ररुप  पावती

                                                                              कधी पहाटे अरुण

                                                                              घेई ढ़गांची दुलई

                                    शांत नीरव या राती

                                     येती स्वप्नांच्या वराती  

          वाट तुझिच पहात

           कधी ऊगवे पहाट         

           गर्द झाड़ींची कमान

                 शुभ्र धुक्यातील वाट 

                                                                      

       

                                     तांबड़्या साड़ीच्या

                                      सोनेरी किनारी

                                      कधी संध्याच सागरी

                                      नीज सौदर्य न्याहाळी

पावसाच्या सरी कधी

चिंब होऊनिया गाती

भिजूनही शब्द माझे

कोरड़ेच राहती

                                     कितीतरी क्षण असे
                                     कोरे जसेच्या तसे
                                      गोठवुन ठेवले मी
                                      तुझ्यासह जगायचे

                                                -    लीनता.

मोगरीगंध

                                                                        

                                         
                                                      
                                            गंध तुझ्या मोगरीचा
                                                    माझ्या मनीफुमतसे

                                            गंधवेड़ा जीव माझा
                                                    भेटीलागी झुरतसे

                                             श्यामवेड़्या राधिकेचे
                                                     लागले का माला पिसे..?

                                                                             गंध तुझ्या मोगरीचा
                                                                                     श्वासातुनी भरे उरी

                                                                             सोड़विली फुले जरी
                                                                                      केसातुनी अड़कलेली

                                                                              जीव गुंतलेला जीवी
                                                                                       सोड़वावा कासा परी..?

                                                गंध तुझ्या मोगरीचा
                                                        दाही दिशी सांजल्याली

                                                 तुझ्यासाठी मनामधे
                                                         कळी कळी जपलेली

                                                  स्पर्षाविना सांग तुइया
                                                           कशी  पुन्हा उमलावी...?     

                                                                      -     लीनता.                

प्रिय बाबांना

सांताच्या देशात
 कधी भीतीच्या प्रदेशात
 एक करांगुली आहे
सतात माइया हातात,

                           पापणीच्या पंखात
                           हळूच नीज भरताना
                            उबेचे हात आठवतात
                            तसेच थौपतात राहताना

ड़ाळे हाते जन्मता
पण तुम्ही दिलीत दृष्टी
कविथतेतूण झरु लागली
रंगमयी सृष्टी

                        कैरीचा अंबटपणा
                        अंब्याचा गोड़वा
                         तुम्हीच शिकवलत
                         जिवन फळ आनंदानं
                          चाखायला                             

पंखातही बळ यायच होत तेव्हा
इवल्याश्या चोचीत भरवायचा चारा
पंखात बळ येताना,भूर्रकन उड़ून जाताना
भरून आलेल्या मनातल्या त्या मुक्या भावना..

                                                                                   पंखात बळ देणारे
                                                                                   पंखच जेव्हा जखमी झाले
                                                                                   आभाळच फाटून
                                                                                   इवल्या पिल्लांच्या अंगावर आले

                                    परमेशवराच्या अगाध करुणेचे
                                    प्रत्यंतरच मिळाले
                                    सावित्रीच्या पुण्याइने
                                    संकाट सारे टळले

                                                                                    अजूनही रस्त्या मधून
                                                                                    पावले जेव्हा अड़खळतात
                                                                                    हिच बोटे धीर देउन
                                                                                    चाली चाली करतात

                                      तुम्ही दिलेल्या संस्कारांचा
                                      कुणीही करावा हेवा
                                      मनातल्या गाभार्‍यात
                                      जपून ठेवलाय सारा ठेवा
   
                                                                                     आठवणींचा पारिजाती
                                                                                     पसरलाय सङा
                                                                                     किती हुंगावी?
                                                                                     किती ठेवावी पुजेला?

                                       सांताच्या देशात
                                       कधी भीतीच्या प्रदेशात
                                       एक करांगुली आहे
                                       सतात माइया हातात

                                                                                                       -लीनता

सुवंश

                                            







गतजन्मीचे पुण्य असावे 

       ललाटरेखी सुवंश लाभे

             तुइया कृपेच्या पारिस  स्पषै
         

                     कांचन झालॅ जीवित अवघे


                           दिककालाची उधळीत गणिते
            
                                तुझीच कविता राज्य करीते
                 
                                      तुइया स्मृतींची दरवळ देते 
         
                                              जन्म नवा मम प्रतिभेते


                                                          वटवृक्ष तू साहि्त्याचा
                           
                                                             वसा लाभला गुणवंतांचा
                         
                                                                  कृष्णप्रभेचे किर्ती वस्त्र हे
                                    
                                                                       पिढ़्या पिढ़्यांना देइल पाखर!
                                      
                                                                                                       -      लीनता.